از جمله معارف اعتقادي ريشهدار در فرهنگ اسلامي، زيارت است كه نزد مسلمانان
جايگاه بلندي دارد و تركيبي از ديدار، نيايش و آرامش است. زيارت يعني حضور زيارت-
كننده نزد زيارتشونده با ميل و رغبت و داراي سه ركن اساسي زائر، مزور و خصيصهي
نفسي بهنام گرايش قلبي است. موضوع اين پژوهش بررسي تحليلي فلسفه زيارت در روايات
اماميه است. پژوهش حاضر از نوع تحقيقات كيفي بوده و با روش توصيفي-تحليلي انجام
شده است. براي جمع آوري اطلاعات نيز از روش كتابخانهاي استفاده شده است. در ابتدا
درمورد معنا و مفهوم حقيقت زيارت بحث كرده و سپس به بيان اهداف و اثار آن بر اساس
روايت معصومين پرداخته تا بتوان گامي درجهت شناخت اين حقيقت و موهبت الهي
برداشت. زيارت، داراي اهداف مهم و قابل توجهي است اما هدف غايي زائر در زيارت خدا
و تقرب به ساحت اوست؛ زيارت صحيفهاي از معرفت است كه در آن انسان به امامشناسي،
معرفت نفس و معرفت الهي ميرسد و بهسوي تكامل حقيقي و وارستگي حركت ميكند.
يكي از درسهاي مهمي كه از مكتب زيارت آموخته ميشود ولايتپذيري و درس بزرگ
دشمنشناسي كه همان اصل تولي و تبري است.