مذهب تشيع در عصر صفوي و قاجار پايههاي مستحكمي داشته است. در دوره
صفويان به دليل سياستهاي شاهان، اهل تسنن بسيار منزوي شده و حتي بسياري از علماي
اهل سنت از ايران گريختند. گردشگران اروپايي زيادي از جشنها و اعياد ملي و مذهبي و
نوع برگزاري آنها سخن به ميان آوردهاند و كتب زيادي را به رشته تحرير درآوردهاند. در
اين پژوهش به شيوه توصيفي-تحليلي با مطالعه منابع كتابخانهاي به بررسي اصليترين اعياد
ملي و مذهبي شيعه در دوران صفوي و قاجار و مقايسه آن با مذهب اهل سنت پرداخته شده
است. بر اساس نتايج اعياد و مراسم مذهبي در دوره صفويه و قاجار نزد مذهب شيعه و سني
تقريبًا به صورت يكساني برگزار ميشده است. اهل تسنن به برگزاري اعياد مذهبي بهويژه
عيد قربان و فطر بسيار پايبند بودند. تفاوت برگزاري جشنهاي ملي و مذهبي در ميان اهل
تسنن و تشيع بخصوص درباريان، عدم پايبندي كامل شاهان و بسياري از مردم به نص صريح
اسلام، از جمله حرمت شرب خمر است. نكته كلي اين است كه برگزاري اين اعياد و جشنها
ارتباط تنگاتنگي با وضعيت اقتصادي افراد داشت. بطوريكه در دربار شاهان از هيچ تجمل و
ريخت و پاشي صرفنظر نميشد. در حاليكه عامه مردم اعم از شيعه و سني كه اغلب از
وضعيت اقتصادي متوسط به پاييني برخوردار بودند اعياد را به صورت مختصر برگزار
مينمودند. حتي بعضي روستانشينان از برگزاري برخي مراسم در اعياد استنكاف مينمودند