یکی از مسائل مهم و اختلافی اصول فقه، مساله حجیّت استصحاب قهقری است. استصحاب قهقری که از آن به اصل ثابت یا اصل عدم نقل هم تعبیر می­شود، وارونه استصحاب اصطلاحی بوده و به استصحابی گفته می‌شود که مشکوک آن، در زمان سابق و متیقن آن در زمان لاحق باشد. با وجود تمام اختلافاتی که در بحث حجیّت استصحاب مصطلح وجود دارد که برخی آنرا از باب اماریت و کاشفیت از حکم واقعی و برخی دیگر از باب اصل عملیه تعبدیه و از راه لسان اخبار می پذیرند؛ میان اکثر اصولیون، که استصحاب را به عنوان اصل عملی تعبدی حجّت می­دانند، در عدم حجیت استصحاب قهقری به عنوان اصل عملی اتفاق نظر هست. اما برخی از فقها، اهمیّت حجیّت این اصل را تا حدّی بالا برده­اند که در صورت عدم اعتبار آن، استنباط و اجتهاد را غیرممکن می­دانند(محمد باقر صدر، بحوث فی علم الاصول، 1417: ج۶، ص۱۴). اکنون این سوالات مطرح می­شود که آیا اصلا استصحاب قهقری به عنوان یک اصل لفظیّه، حجّت است؟ اگر چنین باشد چه ادله ای برای حجیّت آن اقامه شده است؟