مسئله مورد بررسی حکم تاخیر نماز صبح تا انتهای وقت برای مکلف غیر معذور با توجه به روایات و نظرات فقها و مقتضای اصول است. نماز صبح از واجبات موسع است لکن طایفه ای از روایات، وقت اول را برای اتیان صلات تعیین می کند مگر آن که عذری باشد. و طایفه ای دلالت بر امتداد وقت اتیان تا طلوع آفتاب به نحو مطلق می کند. مشهور این اختلاف را حمل بر افضلیت وقت اول کرده است و برخی، وقت اتیان صلات را صرفا در وقت اول جایز می دانند. لذا طلوع، انتهای وقت معذور است. البته در کیفیت این حمل نیز اختلافی وجود دارد به این صورت که مکلف غیر معذور اگر در وقت اول اتیان نکند وظیفه اش مثل بعد از طلوع شمس است و باید قضا کند یا قضا نیست بلکه استحقاق مواخذه دارد و قبول و رد نمازش به مشیت اللهی است. با بررسی روایات و نظر فقها، حمل مشهور دارای دلیل و قرینه محکم تر از سایر حمل ها است و الا در مقام حیرت، استصحاب محکّم است و وقت را برای مکلف غیر معذور وسعت می دهد اما اگر مجرای استصحاب بدون اشکال نبود، بنابر اصل احیاط باید در وقت اول بجا آورده شود تا فراغ ذمه یقینی حاصل شود چرا که یقین به ثبوت حکم وجود دارد.
