میراث حدیثی شیعه به عنوان یکی از منابع اصلی استنباط معارف از جنبه اعتقادی، فقهی و اخلاقی مورد توجه حدیث پژوهان، فقها و رجالیان میباشد.مهمترین بحث در برخورد با احادیث، اعتبار سنجی آنها از نظر صدور یا عدم صدور از جانب معصومان میباشد. قدما اعتبار سنجی متفاوتی از متاخرین داشته اند. دیدگاه متاخرین از زمان مکتب حله شروع میشود و دایره ی اعتبار سنجی اش نسبت به دیدگاه قدما محدود تر است. در نگاه قدما سند حدیث ملاک اصلی اعتبار نمیباشد ولی در نگاه متاخرین ملاک اصلی اعتبار حدیث ،سند میباشد. در این مقاله دیدگاه طرفداران هر حوزه را مورد بررسی و نقد قرار میدهیم .
