یکی از موضوعاتی که امروزه در جامعه اسلامی پراهمیت است، مراجعه بیمار به پزشک معالج است که گاهی شخص بیمار، جنس مخالف است و بر همین اساس گاهی هم پزشک برای تشخیص و درمان مجبور به نگاه به نامحرم می‌شود؛ با توجه به اهمیت و کاربردی بودن این مسئله، بررسی آن، موضوع مورد بحث این تحقیق قرار گرفته‌است، در این پژوهش به روش توصیفی – تحلیلی، سعی شده به سؤالاتی از قبیل: حد جواز نگاه در این موارد چقدر است؟، آیا نگاه به تمام بدن جایز می‌شود و یا با توجه بهعلت و حکمت حکم جواز، فقط مواضع خاصی از حکم حرمت استثناء شده‌اند؟ و دیگر این‌که آیا این موارد به‌صورت مطلق جایز شمرده شده‌اند و یا حکم جواز آن‌ها مشروط به احراز شرایط است؟ و… که پس از بیان اقوال و دیدگاه علماء به شرایط و حدود آن پرداخته و در آخر مبانی فقهی حکم جواز آن‌ها از دیدگاه آیت الله خویی و حضرت امام ذکر می‌شود؛ باتوجه به مباحث مطرح شده، مشخص می‌شود، مسئله جواز نگاه پزشک نامحرم در صورت ضرورت مورد اتفاق فقها است ولی بهدلیل اختلاف در تفسیر معنای اضطرار در محدوده و در تحقق عنوان اضطرار و در نتیجه در شرایط جواز آن اختلاف نظر دارند، ولی به هر حال برای جواز این نگاه شرایطی چون تحقق عنوان اضطرار، عدم وجود مماثل و ارفق بودن پزشک معالج را لازم دانسته‌اند.