تربیت، روش¬های گوناگونی دارد از جمله؛ محبت، تشویق، تنبیه، موعظه و … از آنجایی که «موعظه»، یکی از اساسی¬ترین روش‌های تعلیم و تربیت است و هیچ کس از آن بی‌نیاز نیست، بر آن شدیم تا «موعظه» را طبق آموزه¬های فقهی، بررسی کنیم. از آنجایی که هر عمل انسان یک حکم فقهی دارد از کوچک¬ترین کار روزمره تا بزرگ¬ترین تصمیم برای آینده، هر مربی باید علاوه بر اصول تربیتی، با اصول فقهی آشنا باشد، و هر فقیه نیز با اصول تربیتی، تا به متربی منتقل کند. یکی از بزرگ¬ترین نقص¬های جامعه¬ی ما جدایی بین فقها و مربیان است به طوری که ما در حوزه¬ها و دانشگاه¬ها، دانش جویانی بدون آگاهی از علم فقه و فقهایی بدون علم روز داریم. با ایجاد اتحاد بین فقه و تربیت، می-توان جامعه¬ای متعهد و معتقد و آشنا به اعتقادات حقه داشت. این مقاله به صورت توصیفی، تحلیلی و کتابخانه¬ای جمع¬آوری شده، تا ضمن اشاره به مفهوم شناسی فقه و تربیت، به یکی از روش¬های تربیت؛ یعنی «موعظه» بپردازد و آن را بررسی نماید، تا اثبات شود با به‏کار‏گیری روش‌های اسلامی، می¬توان از مشکلات اخلاقی و مفاسد در جامعه پیشگیری کرد و زمینه‌های موفقیت انسان¬ها را در تمامی ‌ابعاد زندگی فراهم کرد. زیرا احکام فقهی موعظه، با کمک یکدیگر انسان را در رساندن به مدارج عالی و کمالات کمک می¬کند. این مقاله؛ به نقش موعظه در تربیت، نقش موعظه در فقه، احکام فقهی موعظه، موعظه¬ی واجب، مستحب، حرام، موعظه¬¬ی پنهانی و عمومی، وظایف روحانیت در موعظه، و راهکار ایجاد جامعه¬ی سالم با ترویج موعظه پرداخته است.