شناخت روش در به کارگیری تربیت دینی امری حائز اهمیت می باشد که با به کاربستن این روش ها می توان به تربیتی مناسب از حیث معنوی و دینی دست یافت. در موضوع تربیت دینی، اسلام و مسیحیت روش هایی برای تربیت دارند که بهره بردن از این روش‌ها سبب می‌شود تا انسان راه های رسیدن به سعادت و قلعه های پیشرفت را به درستی طی نموده و از لغزش‌ها رهایی یابد. هدف اصلی از به کار گیری روش های تربیتی در دو دین اسلام و مسیحیت دست یافتن متربی به مؤلفه ها و روش های ساحت عبادی و اخلاقی تربیت است. اگر چه زیر ساخت معرفتی اسلام و مسیحیت در به کار گیری از روش های تربیتی با هم متفاوت است اما در این روش ها که اساس و بنیان ابعاد رفتاری و عملی تربیت را تشکیل می دهند، از متربی انتظار می رود که معرفت و شناخت خود را نسبت به پروردگارعالم، دین، احکام و برنامه های آن تحصیل کرده تا بتواند به هدف اصلی که همان قرب الی الله و رسیدن به سعادت و کمال در زندگی دنیا و پس از مرگ است برسد. این پژوهش به مقایسه یکی از مهمترین روشهای تربیت دینی در ساحت عبادی « امر به معروف و نهی از منکر» از نگاه مسیحیت و اسلام به صورت توصیفی و تحلیلیی (با هدف روشن شدن برتری اسلام نسبت به دین مسیحیت) پرداخته است. یافته های تحقیق نشان می دهد هر دو دین برای تربیت افراد روش تربیتی امر به معروف و نهی از منکر را ارائه داده‌اند، با این تفاوت که نگاه اسلام به امر به معروف و نهی از منکر (بر خلاف مسیحیت) به دلیل اتصال به وحی یعنی آموزه های قرآن و سیره معصومین علیهم السلام علاوه بر جامع تر و کامل‌تر بودن این روش به مرحله عملیاتی نیز رسیده است و شاید یکی از علت های نقصان در روش تربیتی مسیحیت داخل شدن اندیشه های کشیشان و راهبانی است که با ذهن بشری آن را سامان داده اند. به هر حال بررسی تطبیقی امربه معروف و نهی از منکر در دو دین اسلام و مسیحیت نشان می دهد که نیل به یک الگوی تربیت دینی مشترک، خواهد توانست راه را برای تفاهم و وحدت بیشتر جوامع مسلمان و مسیحی باز نموده و مبنایی برای الهام نحوه تربیت دینی جوامع مذکور فراهم سازد.