علماي اصول در اينكه لفظ مفرد معرف به لام، دلالت بر شموليت دارد هيچ اختلافي ندارند. بلكه اختلاف
آنها در منشأ اين شموليت مي باشد. لذا عده اي منشأ آن را وضع مي دانند و آن را از الفاظ عموم محسوب مي
كنند؛ و عده اي منشأ آن را مقدمات حكمت دانسته و آن را از الفاظ اطلاق بر مي شمارند. جناب آخوند خراساني
معتقد است لفظ (لام) صرفًا براي تزيين لفظ مي آيد و از طرفي نيزمدخول لام، براي معناي شموليت وضع نشده
است. بنابراين در مفرد معرف به لام، وضعي براي معناي شموليت وجود ندارد و لذا از الفاظ اطلاق محسوب مي
شود. اما جناب محقق خويي بر اين باور است كه (لام) براي معناي اشاره به مدخول و تعيين آن در موطنش وضع
شده و مدخول لام نيز به واسطه قرائن بر يكي از خصوصيات پنج گانه لالت دارد و اين مطلب را غير قابل انكار
مي داند. بنابراين از ديدگاه ايشان نيز، منشأ شموليت مفرد معرف به لام، به اجراي مقدمات حكمت بر مي گردد و
لذا آن را از الفاظ اطلاق محسوب مي كند