از ديدگاه اماميه به خلاف اهل سنت، عصمت يكي از مهم ترين عقيده و صفت لازم براي مدعي امامت
بوده كه با اعتقاد به قاعده عقلي لطف، درصدد تعريف آن برآمده اند؛ و معتقدندكه هيچ تنافي بين عصمت و
اختيار وجود ندارد. در اثبات عصمت امام، به دلايل عقلي نظير برهان امتناع تسلسل، برهان حفظ شريعت و
پيامدهاي معصوم نبودن امام ونقلي نظير حديث ثقلين، حديث كساء، حديث منزلت، حديث غديرو… و نيز آيات
قرآن نظير،آيه اولي الامر، إبتلاء، ولايت، تطهير، صادقين و…استناد ميكنند. يكي از مهمترين آيات در اثبات
عصمت امام را آيه ١٢٤سوره بقره ميدانند و اين پژوهش با هدف بررسي تطبيقي عصمت امام ذيل آيه ١٢٤بقره
درتفسير فريقين انجام شد. پژوهش حاضر از نوع تحقيقات كيفي بوده و با روش توصيفي-تحليلي انجام شده
است. براي جمع آوري اطلاعات نيز از روش كتابخانهاي استفاده شده است. با توجه به روايات و آيات فراواني از
قرآن كه بر انتصابي بودن مقام امامت دلالت دارند، اين مقام مانند نبوت، شايسته انسان هايي است كه از هرگونه
گناه، ظلم و ستم، خطا، سهو و نسيان دور باشند.