قرآن كريم بارها درآيات مختلف به علم و عالمان توجه كرده و بيش از هفتصد بار كلمه«علم» را به
اشكال گوناگون به كار برده است و نشانه هاي خدا را در طبيعت به آنان يادآوري كرده است. به اين ترتيب زمينه
رشد علوم تجربي را فراهم كرده است كه از نظر تاريخ تمدن اسلامي اهميت ويژه اي دارد. از طرف ديگر رشد
علوم تجربي در فهم و تفسير آيات قرآن تاثير مثبتي به جاي گذاشت تا آن جا كه «روش تفسير علمي» به وجود
آمد ودرمواردي اعجاز علمي پديدار گشت. از طرفي گاهي چالش هايي بين قرآن و علوم تجربي ادعا شده است
كه با تعامل در آيات برطرف ميگردد و تعارض حقيقي بين قران و علم نيست. در اين مقاله، با استفاده از روش
توصيفي – تحليلي تلاش بر اين است كهمباني تعامل علوم تجربي با مفاهيم قرآن كريم در تببين آيات شريفه ذكر
گردد.