يكي از شاخصه هاي انسان در مقايسه با سايرموجودات، دارا بودن حس عاطفه است.
اين توانمندي يكي از الزامات زندگي اجتماعي انسان مي باشد. انسان ها با وجود عواطف و
دلبستگي ها با يكديگر زندگي تشكيل ميدهند و با فداكاري و گذشت اين زندگي را ادامه
ميدهند و به پرورش كودكان شان جهت ابقاي نسل با فداكاري گردن مي نهند. در قرآن
كريم و روايتهاي متعدد از ائمّه(ع) به دفعات به ويژگيهاي مطلوبي نظير مهرباني، از خود
گذشتگي، محبّت، غضب در برابر ظلم و ايستادگي در مقابل خصوصيات نامطلوب همانند
كينه توزي، تنگ نظري و ساير معضلات اخلاقي ديگر موكدا توصيه شده است. با توجه به
مهم بودن اين مسائل در حيطهتعليم و تربيت فرزندان و تعداد بالاي شيوه هاي ايجابي-عاطفي
كه در مقوله تربيت فرزندان وجود دارد و همچنين مجهول بودن روشهاي سلبي-عاطفي كه
تحت نام شيوه هاي عاطفي آسيب رسان در حوزه تربيت كودك از آن ياد مي شود، اين
تحقيق تلاش مي كند كه با شيوه توصيفيـ تحليلي و با تكيه بر منابع ديني به بيان و توضيح
اهم روشهاي عاطفي آسيب زننده در تربيت كودكان بپردازد. نتايج اين مطالعه حاكي از
اينست كه مخرب ترين رفتار آسيب زننده تبعيض و فرق قايل شدن بين فرزندان و تحقير و
كوچك شماري آنان زماني كه در جمعي هستند مي باشد كه با شيوه هايي نظير مسخره
كردن، ملامت نمودن و ساير شيوه هاي نامطلوب و آسيب زا نشان داد ه مي شود. در مقابل، راه كارهايي همانند احترام به شخصيّت كودك، مهم دانستن احساسات او و اجتناب از
تبعيض، راهكارهاي مقابله با اين مشكلات محسوب مي گردد.